Poezi
DIMËR
Lartohet mjegulla mbi fusha t’zeza
Si qiparisët përmbi varreza
Një këmbanore që s’ngjan e vërtetë
Ndan me sinor tokën nga retë.
E ti që do të shkosh, përse nuk rri
Mjegulla nesër davaritet përsëri
Rishtaz do lulëzojë galdimi i vjetër
Me flladin e nxehtë të beharit tjetër.
Gjer edhe drita vdes prej errësimit
Nën hijen e pasigurt të vetë shndërrimit
Ku agimet bëhen mbrëmje të mbyllta
Dhe f’tyrat ngjajnë me rrashta të dyllta
E ti që do të shkosh, përse nuk rri
Dhe bora nesër do vdesë përsëri
Dashuria rrëshqanthi do vijë pranë dorës
Në stinën e bukur të luleborës.
Toka e lodhur, nën borën e qashtër
E fle në heshtje një gjumë të ashpër
Lodhjen e grumbulluar n’dimër nxjerr jashtë
Prej mijëra shekujsh, që nga agu i lashtë.
E ti që rri, ti përse s’shkon
Një tjetër dimër nesër afron
Sërish vjen bora në fushat e zeza
Prapë zbardh ngushëllimi përmbi varreza.
(Arbër Zaimi “Fletore Shënimesh”)
